‘EN TOCH ZUL JE IN ACTIE MOETEN KOMEN!’

De vorige keer vroeg ik om begrip voor mensen met bore-out klachten, die niet meteen gaan solliciteren. Daar zijn nl. nogal wat redenen voor. Wie die tekst gemist heeft, kan hieronder  terecht.

Het artikel werd en wordt nog steeds gelezen en van reacties voorzien. ‘Eindelijk iemand die het begrijpt!’ hoor ik sommigen zuchten. En echt, ik begrijp het, ik heb immers zelf in zo'n situatie gezeten. 

Maar de hele tijd wachtte ik ook op de kritische vraag die ik nu zelf maar stel: ‘Moet je dan maar blijven zitten waar je zit en het werk dat je zo tegenstaat, blijven doen?’ Want dan is mijn antwoord: Nee, om de dooie dood niet, tenminste als je een beetje lol in je leven wilt houden en niet ziek wilt worden.

Dat mensen beseffen dat de weerzin in hun werk en de fysieke en psychische klachten die ze hebben, verband met elkaar (kunnen) houden, is natuurlijk een belangrijke voorwaarde om in actie te komen. Of als ze onverklaarbaar gedrag vertonen dat ze niet kennen van zichzelf. Dat verband is er wel degelijk en net zoals bij een burn-out kunnen die symptomen behalve in ziekte ook in een depressie ontaarden.

Dat moet je dus zeker voor zijn! Daarom is het belangrijk om te achterhalen wat de oorzaken zijn. Zitten die vooral in de bovenstroom? Is je werk te makkelijk voor je, of juist te moeilijk? Is er te weinig afwisseling? Wordt er geen beroep gedaan op je verantwoordelijkheid en je zelfstandigheid? Vervelende collega's, een onredelijke werkgever?

Je kunt dan misschien eerst binnenshuis je licht opsteken. Kan je teamleider helpen of kun je taken ruilen met een collega? Of ben je beter op je plek bij een loopbaanbegeleider, een begeleider voor hoogbegaafde en/of hoogsensitieve mensen, een kerntalentenanalist? Zij kunnen samen met jou uitzoeken waar jij behoefte aan hebt, wat je het beste kunt doen en of dat haalbaar is. Dan hoef je echt niet meteen te solliciteren…

Zit je probleem vooral in de onderstroom? In het gedrag dat je hebt ontwikkeld door ouderlijke boodschappen in je jeugd of nog eerder? Durf je niet voor jezelf op te komen? Durf je er niet op te vertrouwen dat er een oplossing is? Wil je wel wat anders, maar stel je de zoektocht voortdurend uit? Voel je zoveel schuld en/of schaamte, dat je je probleem maar liever voor je houdt?

Dat nu zo ineffectieve gedrag was waarschijnlijk het meest nuttige op het moment dat je het aanleerde, maar is het dat nog? De omstandigheden zijn anders en de tijd is dat ook. Als je aan de slag wilt met dat soort problemen, kun je naar mijn idee het best aankloppen bij een systemisch coach. Maar tot wie je je ook wendt, je moet iets doen, want blijven zitten waar en zoals je zit is geen optie. Je wilt toch niet ziek worden?!