‘DAN GA JE TOCH WAT ANDERS DOEN!’
Hoe vaak ik die zin al gehoord heb? Het is zelfs een hoofdstuktitel in een van mijn boeken! Nu hoorde ik ze opnieuw uit de mond van de mevrouw van de lokale bibliotheek met wie ik de mogelijkheid van een lezing over bore-out besprak. Maar er was iets in haar stem, waardoor ik nu eens niet meteen in de verdediging schoot. Ik zag de glimlach op haar gezicht en begreep dat ze me niet aanviel, maar advocaat van de duivel speelde. Zoals een advocaat zijn cliënt klaarstoomt voor 'n rechtszaak: ‘Wat heb je te zeggen, als X je wordt gevraagd?’
Ik schoot in de lach bij de herinnering aan alle keren dat ik er al op reageerde. Ik voel me niet meer aangevallen, ook niet als erop volgt: ‘Banen genoeg!’ Het is immers een kwestie van onwetendheid, want niet iedereen kan meteen begrijpen, waarom het vaak helemaal niet voor de hand ligt om wat anders te gaan doen, als je werk je chronisch tegenstaat. Zelfs niet als de banen voor het oprapen liggen.
Ten eerste is de betrokkene vaak op een leeftijd waarop de kans klein is dat hij elders nog wordt aangenomen en waarop een opleiding voor meer emplooikansen weinig hoop biedt, al is het alleen al omdat die tijd kost.
Verder sluiten de banen die ‘voor het oprapen liggen’ vaak niet aan bij wat jij kunt en wilt en het is toch de bedoeling dat je fijner en meer bevredigend werk vindt.
Als je opereert in een smal werksegment is de kans klein dat je iets vindt wat meer aansluit bij jouw wensen en behoeftes. En wat als je thuis komt te zitten? Je hebt nu tenminste een baan en een inkomen. Je bent misschien kostwinner en wilt je partner en kinderen die van jouw inkomen afhankelijk zijn niet meesleuren in de financiële gevolgen van jouw beslissing. Ik gaf destijds een goed betaalde baan op, omdat ik het werk niet meer wilde doen, maar hoefde die beslissing alleen voor mezelf te nemen.
Schaamte en schuldgevoel kunnen meespelen. Wat zegt het over jou, als jij niet in staat bent leuker werk te vinden, wat zegt het als je werkgever je niet wil helpen? En hoeveel kleiner zou je salaris zijn, als je alleen betaald werd voor het werk dat je (met enthousiasme) doet?
Tot slot kan de zoektocht naar ander werk de noodzaak met zich meebrengen dat je afstapt van gedrag dat je in je kindertijd hebt geleerd. Je bent bijvoorbeeld niet gewend om voor jezelf op te komen, maar moet dat nu wel. Door faalangst vrees je niets anders te zullen vinden, maar zult het risico toch moeten nemen. Je denkt niets ‘beters’ waard te zijn, maar de zoektocht naar een andere baan vraagt om een andere overtuiging.
Ik heb de vraag inmiddels zo vaak beantwoord, dat de redenen als vanzelf uit mijn mond rollen. Het zijn steeds weer andere mensen die het aankaarten en totdat het fenomeen bore-out beter bekend is in ons land, wil ik het graag blijven uitleggen…
