VAN CSI NEW-YORK KUNNEN WE ECHT WEL WAT LEREN…

Een werkgever die je aan het eind van de dag voor je huis opwacht, omdat hij gemerkt heeft dat je ergens mee zit, wie zou dat niet willen? Veel mensen zouden heel dankbaar zijn als ze dat mee zouden maken.

Zoals Adam, een van de spelers uit CSI New-York. Het is mijn guilty pleasure om soms naar die serie te kijken. Niet de wekelijkse vijf afleveringen, maar een of misschien twee. Als ik New-York op zaterdag heb gehad, hoef ik Las Vegas op zondag niet meer. Genoeg is genoeg!  Maar die series spreken wel tot mijn verbeelding.

De teams tellen zes tot acht personen en zijn dus klein en overzichtelijk. De leden bestrijden de misdaad in hun stad alsof hun leven ervan afhangt. Buiten het lab als agent en binnen met forensisch onderzoek. Het zijn kleine families, waarin de leden elkaar goed kennen en elkaar door dik en dun steunen. Aan het eind van de week gaan ze samen uit eten of vieren ze met zijn allen Kerstmis. Allemaal heel harmonieus en romantisch.

Hun – altijd mannelijke -  leider is de familievader bij uitstek. Hij houdt iedereen in de gaten, staat klaar voor wie hem nodig heeft en is streng, maar rechtvaardig en liefdevol. Tot zover niets bijzonders.

Als je mij na afloop van zo’n aflevering zou vragen welke misdaad er werd opgelost, zou ik dat waarschijnlijk niet weten. Ik ben meer geïnteresseerd in de menselijke maat. In iedere aflevering staat namelijk een speler centraal. Diegene heeft een privé probleem, wordt geconfronteerd met een stukje ongemakkelijk verleden of heeft een bijzondere ontmoeting in het heden.

In de hierboven bedoelde aflevering wordt Adam geconfronteerd met van alles tegelijk. Hij verlaat na een romantische nacht op zijn vrije dag zijn lief om te gaan helpen in een ‘shelter’. Daar blijkt hij zijn demente vader te bezoeken. De Alzheimer is hem al behoorlijk de baas, maar soms zijn er nog heldere momenten. Ze spelen samen schaak en intussen hoopt Adam alsnog op erkenning van zijn vader dat hij hem vroeger mishandelde en beslist geen fijne ouder voor hem was. Het allermooiste zou het zijn, als hij daar zijn excuses voor aan zou bieden. Dit is hem helaas niet gegund. Zijn vader herkent hem meestal niet eens en als dat even wel zo is, scheldt hij hem opnieuw verrot.

Wel ontdekt Adam dat ook in hun familie de rekening wordt doorgegeven. Dat zijn gewelddadige grootvader zijn zoon sloeg, zoals zijn vader met hem heeft gedaan. Maar in tegenstelling tot Adam wil zijn vader hier niet over praten, want wat heeft dat nog voor zin?

In een onbewaakt moment gaat pa ervandoor en Adam vindt hem terug op het politiebureau, waar hij weer vergeefs probeert hem ter verantwoording te roepen. Toevallig ziet zijn baas, Mac Taylor, dit. Hij kan het gesprek niet horen, maar ziet wel dat Adam het moeilijk heeft.

Dus wacht hij hem ’s avonds op voor zijn huis en heeft Adam het er voor het eerst in zijn leven met iemand over. Dat hij zich aan zijn baas kan toevertrouwen geeft hem ook de moed er met zijn vriendin over te praten, die tot zijn verbazing toch bij hem wil blijven en hem steunen. Adam heeft de meest zachtaardige rol van de hele crew, dus hij zal de lopende rekening niet zo gauw aan zijn eigen kinderen doorgeven, but you never know...

Ik vind het volstrekt ongeloofwaardig dat ‘n werkgever handelt, zoals Mac Taylor doet. Ook de meeste werkgevers hebben een begrensde werkdag, maar het beeld bleef op mijn netvlies hangen. Het idee spreekt me namelijk wel aan. Werkgevers zijn – systemisch gezien – de ouders in hun bedrijf. Ouders met verantwoordelijkheden jegens de werkgevers, hun ‘kinderen’. Ze dienen te zorgen dat iedereen zich veilig voelt en gezien wordt. Als werknemers zich gezien weten, zullen ze zich ook veilig genoeg voelen om over andere problemen te praten. Problemen op de werkvloer, met hun collega’s of met het werk zelf. Als ze stress ervaren doordat er te veel of te weinig taken op hun bordje liggen, of als ze genoeg te doen hebben, maar hun werk hun niet voldoende bevredigt. Die zorg hoeft zich heus niet af te spelen op de stoep voor het huis van de werknemer!

Werknemers hebben zelf de taak om onbewuste barrières aan te pakken die hun weerhouden zich tegen ongewenste werkomstandigheden te verzetten. Maar hebben ze die hindernis genomen en zoeken ze hulp, dan is het fijn als ze weten dat er iemand klaar staat om hun aan te horen en te steunen.  Als werkgever-werknemer relaties zo worden vormgegeven, zal dat beslist schelen in de burn-outs, bore-outs en andere stress gerelateerde klachten.

 FIJNE VERJAARDAG, PAP…

 
Vandaag, 8 augustus 2023,  zou je 96 zijn geworden. Je bent dus al 15 jaar niet meer onder ons.
 
De foto, een van de weinige waar we samen op staan, is zo’n 20 jaar geleden genomen. Op zitten, want we zitten op de bank in mijn huiskamer. Wat heb ik je ervan langs gegeven toen een vonkje van je sigaret een gaatje smolt in die toen net nieuwe bank. Intussen is ze opnieuw gestoffeerd, maar na je dood heb ik ernaar kijkend vaak gedacht: ‘Kwam je er nog maar eens een gaatje in branden!’

 
Ik verwerk mijn herinneringen aan jou vaak in mijn boeken. Hoe je vele jaren in de kolenmijn hebt geploeterd om de kost voor ons te verdienen. Hoe je daar als ongeschoold arbeider niets te vertellen had, hoe je als kind uit een mijnwerkers milieu als vanzelf ook in de mijn belandde, hoe intelligent, geïnteresseerd en leergierig je ook was.
 
Die wetenschap ‘verbood’ me in aanloop naar mijn bore-out lang  om de onvrede over mijn werk kenbaar te maken. Ik had wel mogen studeren, had mijn studierichting zelf mogen kiezen en deed werk waar jij niet eens van kon dromen. Hoe kon ik dan vertellen dat ik me stierlijk verveelde, dat ik dat werk meer dan beu was en er doodongelukkig van werd?
 
Maar dat was de realiteit en ik weet zeker dat je me die niet had gegund. Dat je het moeilijk had kunnen begrijpen, maar daar wel je best voor had gedaan.
 
Lang was ik loyaal aan de zwaarte van het milieu van mijn jeugd en vergat intussen de zonnige kanten. Dat je ondanks het kolengruis dat zich onder je huid had vastgezet, de ontbrekende top van je middelvinger die achterbleef in een machine, de silicose die je het ademhalen steeds moeilijker maakte en je tenslotte fataal werd, een heel opgewekt karakter had en altijd overal het beste van maakte. Dat je zong bij de afwas, genoot van kleine dingen, zoals een trosje druiven als dessert, een bezoek aan je kinderen en een spelletje kaart of rummikub met mamma. Kijk maar naar de foto: je hebt het best naar je zin…

Ik weet nu dat je het onnodig had gevonden dat ik mijn levendigheid onderdrukte om jou te gedenken. Daar koos ik natuurlijk ook niet bewust voor. Je had het zelfs onlogisch gevonden, want wat schoten we ermee op? Dat besef ik steeds beter. ‘Los het op’, had je gezegd, ‘los het op en leef!’ Wat zul je trots zijn op mijn boeken!
 
Ik hoop dat er vandaag voor jou veel te genieten valt. Dat ze extra lief voor je zijn en dat je veel felicitaties mag ontvangen. Zelf doe ik mijn ogen dicht, sla mijn armen om je heen en geniet van een stevige en lange knuffel. Fijne verjaardag, pappa!
 
www.ereprijscoaching.nl