FIJNE VERJAARDAG, PAP…

 
Vandaag, 8 augustus 2023,  zou je 96 zijn geworden. Je bent dus al 15 jaar niet meer onder ons.
 
De foto, een van de weinige waar we samen op staan, is zo’n 20 jaar geleden genomen. Op zitten, want we zitten op de bank in mijn huiskamer. Wat heb ik je ervan langs gegeven toen een vonkje van je sigaret een gaatje smolt in die toen net nieuwe bank. Intussen is ze opnieuw gestoffeerd, maar na je dood heb ik ernaar kijkend vaak gedacht: ‘Kwam je er nog maar eens een gaatje in branden!’

 
Ik verwerk mijn herinneringen aan jou vaak in mijn boeken. Hoe je vele jaren in de kolenmijn hebt geploeterd om de kost voor ons te verdienen. Hoe je daar als ongeschoold arbeider niets te vertellen had, hoe je als kind uit een mijnwerkers milieu als vanzelf ook in de mijn belandde, hoe intelligent, geïnteresseerd en leergierig je ook was.
 
Die wetenschap ‘verbood’ me in aanloop naar mijn bore-out lang  om de onvrede over mijn werk kenbaar te maken. Ik had wel mogen studeren, had mijn studierichting zelf mogen kiezen en deed werk waar jij niet eens van kon dromen. Hoe kon ik dan vertellen dat ik me stierlijk verveelde, dat ik dat werk meer dan beu was en er doodongelukkig van werd?
 
Maar dat was de realiteit en ik weet zeker dat je me die niet had gegund. Dat je het moeilijk had kunnen begrijpen, maar daar wel je best voor had gedaan.
 
Lang was ik loyaal aan de zwaarte van het milieu van mijn jeugd en vergat intussen de zonnige kanten. Dat je ondanks het kolengruis dat zich onder je huid had vastgezet, de ontbrekende top van je middelvinger die achterbleef in een machine, de silicose die je het ademhalen steeds moeilijker maakte en je tenslotte fataal werd, een heel opgewekt karakter had en altijd overal het beste van maakte. Dat je zong bij de afwas, genoot van kleine dingen, zoals een trosje druiven als dessert, een bezoek aan je kinderen en een spelletje kaart of rummikub met mamma. Kijk maar naar de foto: je hebt het best naar je zin…

Ik weet nu dat je het onnodig had gevonden dat ik mijn levendigheid onderdrukte om jou te gedenken. Daar koos ik natuurlijk ook niet bewust voor. Je had het zelfs onlogisch gevonden, want wat schoten we ermee op? Dat besef ik steeds beter. ‘Los het op’, had je gezegd, ‘los het op en leef!’ Wat zul je trots zijn op mijn boeken!
 
Ik hoop dat er vandaag voor jou veel te genieten valt. Dat ze extra lief voor je zijn en dat je veel felicitaties mag ontvangen. Zelf doe ik mijn ogen dicht, sla mijn armen om je heen en geniet van een stevige en lange knuffel. Fijne verjaardag, pappa!
 
www.ereprijscoaching.nl