STOPPEN MET PLEASEN, HOE DOE JE DAT?

Gedrag waar je in vrijheid voor kiest, is geen pleasegedrag.

‘Ze wordt 70, maar ik ga niet naar het feest!’

Haar blik zonk weg in haar verleden. De opmerking betrof haar buurvrouw van toen ze als kind bij haar ouders woonde. Ze was in onze gesprekken al vaak voorbij gekomen. Thuis was het onveilig. Als haar vader dronken was, was er ook geweld. Meestal verbaal, vaak fysiek en als het servies naar haar moeders hoofd vloog, glipte ze stiekem de achterdeur uit. Weg van het geschreeuw en de dreiging. Ze klom over het tuinhek en de deur van de buurvrouw stond altijd op een kier. Buurvrouw aaide over haar hoofd, gaf haar thee en een koekje. Als aan het lawaai niet te ontkomen viel, gingen ze samen boodschappen doen. Bij buurvrouw was het veilig.

Dat was jaren geleden en buurvrouw werd nu dus 70.

'Waarom ga je er niet heen?’ vroeg ik haar.

Ze was in therapie geweest en had geleerd om niet meer te pleasen. Pleasegedrag had haar gered van haar vaders gewelddadigheid. Ze gaf hem koffie en schudde zijn kussen op, voordat hij neerplofte om zijn roes uit te slapen. Haar had hij nooit geslagen. Doordat ze hem gunstig kon stemmen of van hem wegvluchtte naar de buurvrouw. Haar toevluchtsoord, haar veilige plek.

‘Door steeds voor anderen klaar te staan, ga ik voorbij aan mijn eigen behoeften,’ was haar antwoord. ‘Pleasen, dat doe ik niet meer.’

‘Hoe heb je dat pleasen geleerd?’ vroeg ik. ‘Bij mijn vader natuurlijk, als we niet naar zijn pijpen dansten, zwaaide er wat. Als ik deed wat hij wilde, bleef het rustig.’
‘Dus wat kreeg je ervoor terug?’ ‘Schijnveiligheid,’ antwoordde ze prompt. Ik zweeg.

Toen vroeg ik wat de buurvrouw van haar wilde, als ze haar binnenliet en voor haar zorgde. ‘Niets’, concludeerde ze na een tijdje, ‘ze was gewoon aardig.’

‘Is het dan pleasen, als jij naar haar verjaardag gaat?’ In stilte woog ze de feiten af tegen het in therapie geleerde. ‘Nee,’ zuchtte ze tenslotte. ‘Ze zal
het jammer vinden, als ik niet kom, maar ze eist niets van me en ze
manipuleert me ook niet.’ Opgelucht stond ze op met de woorden: ‘Ik wil er
graag naar toe, maar ook trouw zijn aan mezelf.’

Soms schieten mensen door in nieuw gedrag dat ze leren in therapie of coaching. Gedrag waarmee ze opkomen voor hun eigen behoeften. Wie altijd voor iedereen klaarstond, gaat egoïstische trekjes vertonen. Wie overliep van behulpzaamheid, wil niets meer voor een ander doen. Wie altijd stil in een hoekje zat, heeft op alles een weerwoord.

Soms is dit even nodig om nieuw gedrag te oefenen. Vervolgens is er de vraag: doe ik iets omdat ik het zelf wil, of omdat ik geen keuze heb en hoop er iets voor terug te krijgen?

Als je vanuit vrije keuze aardig bent voor iemand, is dat geen pleasegedrag.

Als je belangstelling hebt voor het bijwonen van

de presentatie van mijn nieuwe boek 'De stille

kracht van twijfel' op 4 september 's middags in

het Ald Weishoes in Venlo, laat het me even

weten.

Je kunt een bericht sturen naar

ereprijstenc@gmail.com, dan stuur ik je de link

van de uitgever die je nodig hebt om je aan te

melden...