Bijna vijf maanden later, een Echternach 

processie…?

Als ik een blik werp op mijn blogteksten over boreout en burnout, zie ik dat de laatste al van eind maart dateert. Er is veel gebeurd in de tussentijd en als we niet goed uitkijken met zijn allen, belanden we in een soort Echternach processie.

Voor wie deze spring- of dansprocessie niet kent: het is een ceremoniële, katholieke optocht, die jaarlijks in de Luxemburgse stad, Echternach, wordt gehouden ter ere van Sint-Willibrordus. Hoewel ze in de loop der eeuwen enkele veranderingen heeft ondergaan, gebeurt dat al sinds de Middeleeuwen. Sint-Willibrordus zou de genezer zijn van de Saint-Guy-kwaal, oftewel epilepsie.

Hoe deze bijna twee uur durende processie spreekwoordelijk is geworden? Na een korte mis bij de rivier, de Sûr, wordt de weg vervolgd naar de abdij van Echternach. De deelnemers zijn met elkaar verbonden met witte zakdoeken en ze springen in de maat van de processiemars afwisselend op hun linker- en rechtervoet. Beetje vreemd gezicht, maar ‘geen probleem’, zou je zeggen. Maar deze manier van springen kwam in 1947 in de plaats van het voormalige ritme – drie stappen vooruit en twee achteruit, dat werd aangepast, omdat het tot een chaotisch verloop zou leiden.

Dit laatste aspect, dat leidde tot een enorme vertraging van de tocht, is het beeld, dat de coronacrisis soms bij mij oproept. Een chaotisch beeld, doordat maatregelen, die door de overheid worden ingesteld, vaak nogal onduidelijk en willekeurig zijn, maar ook de dreigende weg terug, nadat we enkele maanden vooral vooruit zijn gegaan. We zullen er met ons gedrag zelf voor moeten zorgen, dat we straks niet weer maandenlang in een ‘intelligente lockdown’ belanden. Geduld en creativiteit zijn geboden.

Kijkend naar de voornemens, die ik in maart zelf heb gemaakt, blijk ik me er aardig aan te hebben gehouden. Hoewel tuinieren niet mijn hobby is, houd ik mijn bloemen en planten goed bij, waardoor ik ondanks de hittegolf van de laatste weken vanuit mijn werkkamer nog steeds uitzie op een kleurenpracht. Ik vermoed, dat ik meer water heb gesproeid, dan volgens Vitens verantwoord is, maar ach, wie maandenlang vooral thuis zit, moet toch iets!

Ik heb de berging uitgemest en de gemeente het afval laten ophalen. Ondanks dat dat al weer ruim een maand geleden is gebeurd, ziet de ruimte er tot mijn tevredenheid nog steeds netjes uit. Zelfs de gordijnen van mijn woonkamer heb ik gewassen en vergis je niet: dat is ‘a hell of a job’,  waar drie goed gevulde wasmachines aan te pas komen. Twee weken geleden heb ik, na maanden alleen in Venlo te zijn geweest, de stoute schoenen aangetrokken en ben gewapend met mondkapje met het OV naar het zuiden gereisd om mijn broer en schoonzus te bezoeken. Keurig tussen de spitstijden in, waardoor dat prima te doen was. In juli is de yoga weer voorzichtig op gang gekomen. Mijn groep was – helaas voor de leraar -  zo klein, dat we niet anderhalve meter, maar wel vier meter afstand konden houden.

De derde versie van het manuscript van mijn boek over boreout is gepasseerd en besproken en na aanpassing behalve naar mijn vaste meelezer, ook naar zijn eenmalige collega’s gestuurd. Dat levert heel prettige, maar soms ook pijnlijke reacties op en ik houd mezelf maar voor, dat ook die laatste erbij horen. Het allerbelangrijkste is immers, dat mensen zich van het thema bewust worden en de discussie erover op gang komt. Daar heb ik niet alleen zelf belang bij, maar ook mijn ‘lotgenoten’, die – net zoals ik -  vaak het gevoel hebben gehoord noch gezien te worden. Elke reactie is beter dan geen enkele reactie!

Tot slot ben ik zelfs aan een cursus Engels voor gevorderden begonnen. De specifieke reden waarom ik dat deed, laat ik in het midden, totdat ik zeker weet, of ze van toepassing is. Raadselachtig, hè?  Laat ik vooropstellen, dat ik er hoe dan ook profijt van zal hebben, als mijn schoolengels wat wordt opgekrikt. Dat ik de lessen met veel plezier doorneem, is het voornaamste.

Alles overziend lijkt het bijna, alsof corona voor mij een feestje is, maar daar passen toch enkele kanttekeningen bij. Een van mijn nichten lag wekenlang in coma en heeft het ternauwernood gehaald. Haar jongere zus, die met longkanker in een hospice verbleef, is aan corona bezweken… Dat zijn nog maar twee van de slachtoffers, die ik van redelijk nabij kende. Hoewel ik vrijwel iedere dag minimaal een uur heb gewandeld, zaten er veel dagen tussen, waarop ik mensen hooguit op tien meter afstand zag en soms zelfs dat niet. Weken waarin ik niet in de supermarkt kwam, maar mijn boodschappen werden afgeleverd door Picnic. De bezorger plaatste de volle plastic zakken keurig voor mijn voordeur, groette op gepaste afstand en vertrok weer snel met zijn autootje. Mijn beide vakanties zijn geannuleerd en ik ben sinds vele decennia niet zo lang achter elkaar ‘alleen maar thuis’ geweest.  Ik zou het wel fijn vinden, als ik weer eens zou worden aangeraakt, want dat is voor het laatst begin maart gebeurd. Ook schoonmaken is niet mijn hobby, maar mijn meubilair heeft in die periode heel wat meer fysieke aandacht en zorg mogen ervaren dan ik.

Gelukkig heb ik Noortje, mijn poes. Die mag ik naar hartenlust knuffelen en dat doe ik ook. We hebben volop kopjes, kusjes en kriebeltjes uitgewisseld. Ze heeft pas een nieuw ritueel ontwikkeld:  als ze me ziet, gaat ze languit op haar rug liggen en rolt van de ene naar de andere kant, zodat ik haar rondom overal kan aaien. Daar geniet zij niet alleen van.

Wat ik vooral wil zeggen is, dat de ongemakken voor mij vervelend en soms ook pijnlijk, maar niet onoverkomelijk zijn. Dat ik het nog steeds opbreng om me aan de regels te houden en angstvallig om me heen kijk, of anderen dat ook zo goed mogelijk doen. Tot er een vaccin is, dat op grote schaal kan worden ingezet, hebben we immers niet zo veel te kiezen.

Maar verveeld heb ik me geen seconde en ik hoop, dat dat voor de meeste mensen geldt. We zullen er zelf van moeten maken wat ervan te maken is. Van Sint-Willibrord kunnen we immers niet verwachten, dat hij naast epilepsie ook covid-19 voor zijn rekening neemt. Laat ik maar gauw aan mijn volgende les Engels beginnen…