Over het verband tussen Ereprijs en boreout

Waarom heb je je bedrijf “Ereprijs” genoemd, wordt mij nogal eens gevraagd. Sinds ik het verhaaltje, waarin ik dit uitlegde, van mijn website heb gehaald, is dat inderdaad niet meer zo duidelijk voor de lezers. Het bloemetje in het logo helpt blijkbaar ook al niet.

Meestal reageer ik met een wedervraag: Waarom denk je? Dan blijkt, dat de associatie, die veel mensen hebben met het woord ‘ereprijs’ te maken heeft met wedstrijden en prijsvragen. Als je die hebt gewonnen, als je daarmee zelfs nog meer verdiend hebt dan de hoofdprijs, krijg je een ereprijs.

Dat is best leuk bedacht, maar ik zou niet kunnen verzinnen, waarom ik een coachbedrijf zo zou noemen, als dit de onderliggende betekenis zou zijn. Mijn bedoeling is anders en ze is tweeledig.

Ten eerste is een ereprijs een onkruidje met veel verschillende varianten en denk dan maar meteen aan de uitdrukking: “Onkruid vergaat niet!” Het lijkt op het eerste gezicht wat oneerbiedig om mensen en met name cliënten met onkruid te vergelijken, maar toch doe ik dat. Ik ben er namelijk van overtuigd, dat iedereen, wat hij ook heeft meegemaakt, hoe verwrongen en beschadigd hij in zijn ontwikkeling ook is geraakt, hoe hij psychisch ook op sterven na dood is gegaan, voldoende mogelijkheden in zich heeft om dit te boven te komen. Als hij wil en als hij hulp zoekt. Iedereen heeft hulpbronnen in zichzelf en/of kan die in zijn omgeving vinden om te herstellen en weer ‘heel’ te worden. De mens is als de ereprijs: hij kan alle tegenslag overwinnen en vergaat niet.

De andere reden heeft te maken met een aspect van ‘systemisch werken’’, zoals dat oorspronkelijk door Bert Hellinger is bedacht.  Een van de uitgangspunten hierbij is, dat je nooit geheel waardevrij kunt handelen. Welke keuze je ook maakt, je moet er altijd wat tegenover stellen. Zo heb ik op mijn zestigste besloten een goed betaalde baan op te zeggen. Dat leverde me vrijheid op en was op dat moment absoluut bevorderlijk voor mijn gezondheid en mijn welbevinden. Maar ik leverde ook in: vanaf dat moment had ik geen collega’s en tijdelijk geen werk meer en mijn inkomen maakte een enorme duikeling. De prijs van de eer, de ereprijs.

Dat is wat ik ook mijn cliënten altijd voorhoud: dat ze zich goed moeten realiseren, dat een gemaakte keuze op een bepaalde manier altijd betaald moet worden. Kiezen is meestal ook verliezen. Dat is pijnlijk, maar eigenlijk ook wel eerlijk. You cann’t have it all!

Wat dit verhaal te maken heeft met het fenomeen ‘boreout’? Als je deze ziekte aan den lijve ondervindt, zitten er ook nogal wat keuzemogelijkheden aan vast. Meld je de door jou tijdens je werk ervaren verveling bij je werkgever? En als hij vervolgens niets voor je wil of kan betekenen, wat doe je dan? Als je besluit je dan maar te voegen en te blijven waar je bent, heb je daar misschien een goede reden voor. Je bent kostwinner en hebt de zorg voor je gezin. Je hebt een leeftijd, waarop je nauwelijks nog een andere baan kunt vinden. Je werk is zo specialistisch, dat er vrijwel geen andere banen in te vinden zijn. Er zijn er vast nog meer. Blijf dan zitten waar je zit en verroer je niet… Maar je kunt de sprong ook wagen en trekt de wijde wereld in. Maar dan?

Ook jij kunt niet verwachten, dat je waardevrij kunt vertrekken. Dat je tabee zegt tegen je oude baan en jou bij de uitgang iemand staat op te wachten met een nieuwe, die alle kenmerken bezit, waarvan jij tot nu toe alleen maar hebt kunnen dromen en goed betaald wordt bovendien. Of dat je de lotto wint en helemaal nooit meer hoeft te werken. Alleen nog maar hoeft te doen, waar je zin in hebt.

Als je ervoor kiest je oude werk vaarwel te zeggen, betekent dat winst. Je hebt de vrijheid om verder te zoeken en hoeft je nooit meer te onderwerpen aan de saaiheid en verveling van die baan. Maar het brengt ook onzekerheid met zich mee en kost je ook een prijs: je kunt gaan studeren en een totaal andere richting in gaan, maar moet dan misschien tijdelijk op een houtje bijten, je kunt voor jezelf beginnen met alle startersrisico’s van dien, je kunt een droombaan aannemen, wat het werk betreft, maar met helaas een heel wat lager salaris. Is het gras bij de buren echt wel zoveel groener? Het zijn enkele 'kosten', die je mogelijk maakt, als je zonder enige garantie de gevonden kansen grijpt: de prijs van de eer, de ereprijs.

Wil jij de kans op een meer bevredigend werkzaam leven, dan kan dat niet zonder risico’s te nemen. Wat wil je  liever: langzaam wegkwijnen in je oude baan of de sprong wagen in het diepe en de wijde wereld ingaan? Hoeveel last heb je van de status quo?  Alles heeft zijn prijs, welke keuze je ook maakt.

Ik heb het antwoord destijds wel geweten en heb er nooit spijt van gehad. Worstel, ga de strijd aan met jezelf en kom boven. Wees als de ereprijs en verga niet!