ZO’N DROOM IS GEEN BEDROG…

 

Rond drie uur ontwaakte ik uit een vermoeiende droom. Dat wat ik nog wist, liet ik de revue passeren.

 

Ik was docent en teamcoördinator brugklas, een functie die ik tien jaar bekleedde, zonder en soms met lessen ernaast. Ik had drie klassen onder mijn hoede en moest tegelijk een etentje voor iedereen klaarmaken. Begin er maar aan!

Hoewel ik probeerde om al die tegenstrijdige taken voor elkaar te krijgen, bleek dat natuurlijk onmogelijk. Ik had alleen bergen spareribs (?) in voorraad. De groente had ik versneden tot paardenvoer. De butagasflessen (?) waren leeg en toen in elke klas een ouder overleden bleek te zijn en ik daar aandacht aan wilde besteden, werd ik wakker…

 

Geleidelijk aan kon ik sommige ingrediënten van mijn droom duiden. Ik koop wekelijks  wortelen voor de paardjes in een naburige wei. Vind ik leuk en zij vinden het prachtig. De wortelen staan al klaar, vandaar die verhakkelde groente.

Het uiterst verdrietige element betrof natuurlijk de overleden ouders. Totdat ik besefte, dat ik gisteren in de krant las over een ex-leerling, die 27 jaar oud, overleed aan een hersentumor. Toen ik enkele maanden geleden vernam dat ze ziek was geweest, was ze net gezond verklaard. Niet dus! 27 jaar oud, in de bloei van haar leven. Een zeer getalenteerd meisje, dat altijd goed gehumeurd en met gemak haar taken deed. Begaafd op veel terreinen en betrokken bij alles om haar heen. Doodzonde! Dat ik de familie ken, raakt extra diep.

 

Te veel om zomaar op een rijtje te krijgen, aldus mijn droom. Ik dacht aan het schooljaar toen ik als brugklasmentor eerst met een overleden moeder en later met een overleden vader te maken had. De eerste was al lang ziek, de tweede stierf heel plotseling. Zijn vrouw en hun zoon zaten de avond ervoor dodelijk ongerust bij mij in een tienminutengesprek. Ze hadden voor de school met hem afgesproken, maar hij kwam niet opdagen. Zittend op zijn kantoorstoel werd hij dood aangetroffen. Hartinfarct. De moeder van de tweede leerling stierf aan kanker. Twee rouwende leerlingen in één klas, de een stortte zich op zijn schoolwerk, de ander kon zich er niet meer toe zetten.

 

Ook die keer gingen we als klas naar de uitvaartdienst. De klassenvertegenwoordiger verzamelde opnieuw de namen op een condoleancekaart.  Hij ging voor het bord staan en zei vastberaden: “Niet met hartjes en bloemetjes. Dat past nu niet!” Zo volwassen voor een twaalfjarig mannetje.

 

Eerst had ik geen hekel aan lesgeven, maar het sociaal emotionele element van mijn werk en wat ik daarin kon betekenen, brachten me altijd al meer. Geen wonder, dat ik het niet meer trok toen dat tot het absolute minimum werd gereduceerd en ik tenslotte bore-out raakte...