BOREOUT, LATEN WE HET ER MAAR NIET OVER HEBBEN!

Het is weer stil om me heen geworden. Ik hoef geen interviews meer af te nemen of ze uit te werken. Er ligt geen stapel literatuur meer klaar om door te nemen en mijn speurtocht op Linkedin naar coaches, die mensen met boreout begeleiden, is (voorlopig) ten einde.

Mijn boek over boreout is klaar en het manuscript ligt bij de goede vriend van wie ik als eerste feedback hoop te krijgen. Hij heeft me ook begeleid bij mijn boek over faalangst (1) en terugdenkend aan dat proces, weet ik, dat het niet bij deze ene ronde zal blijven. Dat is ook prima, want ik wil een goed boek afleveren!

Maar hoewel de verhalen over burnout in rap tempo overal de revue blijven passeren, lijkt het alsof de stilte rond boreout weer is neergedaald. Ziek worden door overbelasting is al bijna niet te accepteren, op ziek worden door onderbelasting rust nog een veel groter taboe.

Dan is er ook nog de derde versie: de combinatie burnout-boreout. Daarvan worden mensen vaak slachtoffer, als ze om aan de verveling te ontsnappen de ene wanhopige poging na de andere doen om weer zin te geven aan hun werk en daarmee aan hun leven. Ze hollen ademloos voor zichzelf uit en vergeten, dat het nodig is om regelmatig ook rust te nemen en even helemaal te ontspannen.

Dat is mij persoonlijk niet overkomen, simpelweg doordat ik daar de mogelijkheid niet toe zag. Toen mijn boreout zich begon te ontwikkelen, was ik al te oud om kansrijke alternatieven aan te grijpen, al heb ik dat beslist wel geprobeerd.

In het jaar voordat ik afscheid nam van mijn baan, coachte ik zo twee studenten Toegepaste Psychologie, die graag bij ons stage wilden komen lopen. Dat deed ik met veel plezier, maar het jaar erna werd er paal en perk aan gesteld door mijn werkgever. Als ik daar tijd voor had, had ik dus tijd over en dat was nog waar ook. Hoewel ik op die manier mijn kaarten, die ik lang voor de borst had gehouden, verraadde, ben ik ervan overtuigd, dat dat coachcontact voor een win-win-win-situatie zorgde. Ik had een leuke en zinvolle klus te doen, zij mochten stage lopen op de plek van hun keuze en ze ontlastten mijn collega’s, van wie ze werk over konden nemen. Maar nee, ik mocht het het volgende jaar niet herhalen...

Even had ik er toen spijt van, dat ik mijn situatie door dat werk te doen openlijk op tafel had gelegd, maar het heeft er ook voor gezorgd, dat die situatie in een stroomversnelling kwam, waardoor ik besloot er radicaal een eind aan te maken en te stoppen met die baan.

Niet, dat ik in de jaren erna meteen mijn draai weer vond. Ook nu speelde mijn leeftijd me weer parten: ik was te oud om nog echt op zoek te gaan naar iets nieuws en te jong om al van de geraniums op de vensterbanken te willen genieten. Als ik die al had.

Wat vond ik het lastig en beschamend om toe te geven, dat ik opnieuw duimen zat te draaien. Wat voor een nutteloos mens was ik eigenlijk? Wie had er wat aan mij? 

Op de site “Inspirerend leven” vond ik een artikeltje van Mieke Lannoey, (2) die naar aanleiding van haar eigen boreout-burnout vertelt, dat men – als men al iets over boreout denkt te weten – aanneemt, dat iemand te lang in zijn comfortzone blijft hangen. Ik deel haar mening, dat dit niet klopt, maar dat je juist net te lang in een oncomfortabele situatie blijft. Een situatie waar je graag uit zou willen, maar je weet niet hoe en doordat je pogingen keer op keer stranden, geef je het tenslotte op.

Ze vertelt de prachtige metafoor over hoe kreeften groeien van rabbi Abraham Joshua Twerski, die ze vond op You Tube. Hij is te mooi om hem hier niet samen te vatten: de zachte kreeften leven in een harde schelp, die niet kan uitzetten. Als ze groeien, wat in eerste instantie een normaal biologisch proces is, wordt hun schelp dus te krap. Door de druk die dat oplevert, voelen ze zich niet meer prettig. Onder een rots, waar zij niet kunnen worden aangevallen, werpen zij hun schelp af en ontwikkelen een nieuwe. Na een tijdje voelt ook die schelp niet meer comfortabel en het proces herhaalt zich keer op keer. Doordat ze zich steeds opnieuw onprettig voelen, ervaren zij een stimulans om te groeien. De arts, die ze zouden bezoeken, zou hun waarschijnlijk een of ander pilletje geven, een pijnstiller, een antidepressivum, of een slaappil. Maar hij zou hun niet helpen met hun steeds maar weer te krappe schelp, waardoor het symptoom bestreden zou worden, maar zeker niet de oorzaak. Uiteindelijk geven de kreeften het op, want ze zijn blijkbaar niet te helpen en worden steeds ongelukkiger en zelfs depressief…

Ik bleef zoeken, simpelweg doordat ik het niet laten kon. Uiteindelijk vond ik de oplossing waarmee ik twee passies kon combineren en twee vliegen in één klap kon slaan. Ik ging - naast af en toe een coachcontact -  schrijven, eerst een boek over faalangst en daarna over boreout. De ene vlieg betreft het feit, dat ik een bezigheid vond, waar ik me met overgave en passie aan kan wijden. De andere vlieg beantwoordt aan mijn grote behoefte, iets toe te voegen aan de maatschappij,  liefst iets, wat niet al door anderen wordt toegevoegd en betekenisvol te zijn. In dit geval in dienst te staan van mensen met faalangst en boreout. Ik probeer die vliegen overigens niet dood te maken, maar ze juist in leven te houden!

Het is weer even stil om mij heen geworden. Ik heb de afgelopen maanden hard gewerkt aan mijn boek. Met zoveel plezier, dat ik er zelfs grote delen van weekends aan heb besteed.

Wordt het tijd dat ik onder een rots kruip en ga werken aan een nieuwe schelp, of vertrouw ik erop, dat zich vanzelf een vervolgstap zal aandienen? Ik vertrouw op het laatste en geniet intussen van de vrijheid om even met andere dingen bezig te zijn. Rust na gedane arbeid, zoals het immers moet, als je gezond wilt blijven!

1. Over Succes en Falen in dertig verhalen en dertig oefeningen (te koop via mijn website

https://site-ereprijs.wixsite.com/home  of via bol.com)

2. Het taboe rond boreout - Mieke Lannoey - Inspirerend Leven 21 juli 2016