KAPPEN OF VERPLEGEN?

Als je vaker iets van mij leest, weet je dat ik regelmatig interessante gesprekken voer bij de kapper. Ik geef het kappersvak ook vaak als voorbeeld, als ik beweer dat elk werk, hoe leuk iemand het ook vindt, vervelende aspecten heeft. Zoals ik in de tijd waarin ik nog graag voor de klas stond, al een hekel had aan correctiewerk, is er volgens mij geen kapper die het leuk vindt om na afloop van een klus al die haren bij elkaar te vegen en de natte handdoeken op te ruimen. Maar als er genoeg fijne kanten aan je werk zitten, neem je de mindere meestal wel voor lief.

Gisteren werd mij nog een element aangereikt waarmee ik de kapper als voorbeeld kan noemen. Ofschoon ik mijn kapperszaak al decennia bezoek, had ik de jonge meid die mijn kapsel onder handen nam, nog nooit gezien. Zij het in het andere filiaal had ze er toch vier jaar gewerkt, vertelde ze. Nu alleen nog soms in de vakantie en op zaterdagen. Daarop stokte het gesprek en ik vroeg haar wat ze dan de rest van de week deed. ‘Dan zit ik op school,’ antwoordde ze met een glimlach. Nadat ze een maatschappelijke opleiding had gedaan, leerde ze nu voor verpleegkundige. Of ze na afloop in een ziekenhuis, een verpleeghuis of in de wijk terecht zou komen, zou ze nog wel zien. Mogelijkheden te over.

‘Je wilt dus niet meer als kapster werken?’ vroeg ik. ‘Prima voor een dagje in de week,’ was haar antwoord, ‘maar ik heb toch wat meer variatie en uitdaging nodig. Hier moet je je aan een vast schema houden, werken volgens de klok en je weet ’s morgens al precies wat je de rest van de dag moet doen. Nee, dankjewel, ik wil af en toe wel eens verrast worden tijdens mijn werk. Ik wil soms iets op te lossen hebben en niet alleen dingen doen die ik perfect kan.’

Ze had haar probleem in ieder geval voor nu naar tevredenheid opgelost door bijtijds een andere richting in te slaan. Bore-out zou ze niet meer raken van de eentonigheid en voorspelbaarheid die het kappersvak voor haar vertegenwoordigen.

Oorspronkelijk werd bore-out de ‘ambtenarenziekte’ genoemd, omdat men dacht dat het alleen onder ambtenaren voorkwam. Maar zo zie je maar weer, hoe onterecht dat uitgangspunt is. Je kans op een bore-out ontstaat door de combinatie van de kenmerken van je werk, je eigen kenmerken en behoeftes en de vraag of je gewend bent je problemen op te lossen of ze door te laten zeuren. Als dat laatste het geval is, is het verstandig om eens uit te zoeken waardoor dat komt en hoe je daar verandering in kunt brengen, zeker als het je herhaaldelijk in de problemen brengt.